CZ. 31

Później je otworzył i zwinnie przez nie wszedł, była to dziewczyna. Wysoka, szczupła dziewczyna, długie, brązowe loki opadające na łopatki, była piękna. Za nią wślizgnął się wysoki i szczupły chłopak o szklistych, można by powiedzieć diamentowych oczach. Stałam o kulach we własnym salonie, czułam się dziwnie, ponieważ wydawało mi się, że mój najlepszy przyjaciel jest wampirem od dłuższego czasu u nic mi nie powiedział. Przerażał mnie fakt tak wielu krwiopijców w moim mieszkaniu, to było naprawdę dziwne.

-No więc.. Jesteś wampirem ?- zapytałam niepewnie Piotrka, tak naprawdę to nie chciałam znać odpowiedzi.

-No.. Tak-  powiedziała ja spojrzałam w jego ciemne oczy, nigdy nie potrafiłam zidentyfikować tego koloru.

-O co chodzi ?- powiedziałam i zrezygnowana opadła na kanapę.

-Harriet ?- zapytał niepewnie chłopak o szklistych oczach.

-Wyjdźcie- zakomendowała dziewczyna.

-O co chodzi ?!- zapytałam podniesionym głosem, byłam zdenerwowana.

-Wiesz już, że twoi rodzice byli wampirami, może Cię w niego przemienić innych przedstawiciel tego gatunku albo staniesz się nim po 18 roku życia, wybór należy do Ciebie- wytłumaczyła spokojnie dziewczyna.

-Okay, nie ma sposobu żeby tego uniknąć ? chyba jednak wolałabym być śmiertelna- powiedziałam szybko nie zastanawiając się nad swoja odpowiedzią.

-Niestety, oczywiście możesz się zabić… Ale nie polecam Ci tego- powiedziała Harriet i krzywo się uśmiechnęła.

-Okay. Dziękuję, wszystko ?- zapytałam i wstałam, miałam ochotę na pizzę i rozmowę z CZŁOWIEKIEM.

-Tak, jakbyś miała…

-Nie, nie mam żadnych pytań. Wybacz moją nie uprzejmość, ale jestem głodna. Ja.. Może zostaniesz, co ? W sumie chyba powinnam się dowiedzieć co mnie czeka- powiedziałam i krzywo się uśmiechnęłam.

-Jasne- powiedziała brunetka i ciepło się do mnie uśmiechnęła. Gdy wyszłyśmy z salonu w domu nie było żywej duszy.

-Gdzie oni się podziali ?- zapytałam zdziwiona, jakim cudem Piotrek wyparował bez pożegnania ?

-Usłyszeli rozmowę i sobie poszli, logiczne- powiedziała i wzruszyła ramionami, widać wiele się musze jeszcze nauczyć. Szybko zamówiłam pizzę i usiadłam przy stole naprzeciwko szatynki.

-Dlaczego słyszeli naszą rozmowę ?- zapytałam zaciekawiona. Rozmawiałyśmy długo, dowiedziałam się wszystkiego. Poczułam… Nigdy nie wiedziałam takich rzeczy o sobie, o swoich rodzicach. Byłam ciekawa czy Ciotka o tym wiedziała, może sama była wampirem ? Ale już nigdy się tego nie dowiedziałam.

----

To tyle, dzisiaj dodaję ostatnią część. Jutro, bajpóźniej w środę dodam epilog. Mam nadzieję, że Wam się podobało :>. Opinie zostawiajcie w komentarzach. Teraz będę dodawać opowiadanie o burkińskim pomocniku Jonathanie Pitroipie. Część 1.----> http://imagionowo.blogspot.com/2013/02/pitroipa-1.html

Część 2.----> http://imagionowo.blogspot.com/2013/02/pitroipa-2.html 

See you soon

J. xx