CZ. 27

-Nie ma problemu, przyzwyczaiłam  się- powiedziała i poklepała mnie w ramię.

Najbliższe dwa tygodnie spędziłyśmy razem, świetnie się bawiłyśmy, nawet Ciotka przestała się o wszystko czepiać.

2 tygodnie później

-Musze lecieć, pa słonko- powiedziała Ola, cmoknęła mnie w policzek i poszła na samolot. Będzie mi jej brakować, ale co mogłam zrobić … ? Szybko wróciłam do domu i odpaliłam laptopa, widziałam, że Olka aktualizowała cos na swoim blogu, ale za nic nie chciała mi pokazać. Szybko wpisałam adres w wyszukiwarkę, ale nie zobaczyłam nowego wpisu od wczoraj. Weszłam w autora bloga, znalazłam się na profilu Oli, zobaczyłam paręnaście wpisów na innym blogu. Bez zastanowienia weszłam  w adres i zaczęłam czytać, dowiedziałam się wielu rzeczy, których moja ‘’przyjaciółka’’ przez prawie 10 lat naszej ‘’przyjaźni’’  nie raczyła mi powiedzieć, zdezorientowana cała sytuacja napisałam długi komentarz pod jedynym z postów, zaczęłam płakać. To tak bardzo bolało, przeczytałam, że moja ‘’przyjaciółka’’ nie może nikomu ufać, post był napisany dwa dni temu. Mówiłam jej o wszystkich problemach, rzadko się spotykałyśmy z powodu odległości, które nas dzieliły, strata jednej z najbliższych osób to ogromny ból, nie do opisania. Pomimo, że była sobota 21:30,a moja komórka była bombardowana telefonami położyłam się na łóżku. Mój kot tylko na to czekał, szybko wskoczył i się we mnie wtulił, a ja pomimo wczesnej godziny zasnęłam.

„THE DAY AFTER…”

Obudziłam się dość późno, parę minut po 8. Szybko wstałam zwalając przy tym kotkę z łóżka. Strasznie bolała mnie głowa i miałam zapuchnięte oczy, płakałam. Szybko wślizgnęłam się do toalety, miałam nadzieję, że nie obudziłam Ciotki. W łazience wzięłam szybki prysznic i załatwiłam toaletę poranną, z powrotem założyłam koszulkę XXL i wyszłam z toalety.  W pokoju błyskawicznie otworzyłam szafę, wyjęłam bryczesy, koszulę, toczek i sztyblety. Wszystko włożyłam po plecaka z naszywkami The Stiff Dylans, następnie na siebie włożyłam dresy, bezkształtny T-shirt i skarpetki w paski.

-Jeszcze skarpetki w rąby- powiedziałam do siebie i szybko je dopakowałam. Szybko zbiegłam po schodach, w przedpokoju nałożyłam kurtkę z ćwiekami i conversy. Wyszłam i odpaliłam motor, jechałam do stadniny, żeby tam tylko nie było Harrego.

W stadninie

Dojechałam po ok. pół godzinie od razu przywitał mnie Rzemyk.

-Co tu ty robisz?- zapytała i przytuliła mnie, brakowało mi tego.

-Miałam dość pseudo przyjaciółek, postanowiłam pojeździć- powiedziałam po czym wyminęłam ją. Kochałam ją, ale nie chciałam się z tego „spowiadać”, szybko weszłam do stajennej toalety i się przebrałam, na szczęście dzisiaj było ciepło.

Dumkę uszykowałam dość szybko, dziękowałam za to, że stajenny nie zdążył jeszcze wypuścić jej na padok. Szybko wprowadziłam ja na dużą ujeżdżalnię i wsiadłam.

-No Dumka, jedziemy- powiedziałam pod nosem i dałam znak na start. Było widać przerwę, dzisiaj zupełnie się z nią nie dogadywałam. Najeżdżałam na przeszkodę, była naprawdę wysoka, od dawna takich nie skakałyśmy (ja i dumka) i wtedy to się stało. Zbyt szybko żeby wszystko zarejestrować, gdy pędziłyśmy na przeszkodę nagle się czegoś spłoszyła i zleciałam. Ból w nodze był straszny, ale wstałam.

-Rzemyk!- wrzasnęłam tak głośno, że usłyszała i szybko przybiegła.

-Cie się stało?- zapytała widząc grymas bólu na mojej twarzy.

-Dumcia się spłoszyła przed przeszkodą i zleciałam, mam prośbę. Noga tak mnie boli, że już nie wsiądę, możesz wsiąść za mnie i skoczyć?- zapytałam i spojrzałam na nią błagalnym wzrokiem.- Jestem pewna, że to ja zawiniłam, nie ona- powiedział i poklepałam koleżankę po ramieniu poczym podeszłam do motoru i odpaliłam, szybko udałam się do szpitala.

-------

ZANLAZŁAM ! Gdzie był ? W plecaku, maskara, biorac pod uwagę, że cztery razy go trzepałam, ale cóż... Jak się pofoba ? ;D czytasz=komentuj

J.xx